SONETO Á CAMELIA
CON ESTRAMBOTE PARA R. GIMSON
CON ESTRAMBOTE PARA R. GIMSON
Esta tan exuberante, ventureira e fermosa flor
que é a única musa do Salnés e de Arousa,
raíña da invernía que alcanza o seu primor
aquí, na nosa terra, e non che é calquera cousa,
ela é a camelia chegada de Oriente, chea de cor
e de moita frescura, que nos nosos pazos repousa.
Engalana os nosos xardíns co seu eterno verdor,
cos seus coloridos pétalos adorna a nosa chousa.
Todos aquí admiramos tan extraordinario vexetal,
símbolo, regalía e tesouro da nosa agraciada Ría,
aquí chegaches e por sempre quedarás no noso Val.
No tempo de inverno, ti es a nosa esperada alegría,
cando as néboas, chuvias e brétemas, levantas nosa moral.
Flor das flores, nosa ledicia, chea estás de galantería!
Gimson veu de lonxe como as camelias
Inquilino namorado do Salnés,
Mar de Arousa que o acolleu amoroso na
Saleta querida, paraíso vexetal.
Obreiro de flores, pai de xapónicas e xaspeadas.
Non morreu; sobrevoa o frondoso xardín do tempo.
Xermán Manuel Torres de Aboal.
¡Moitas gracias, Xermán!